Tenzij het maandag is (wanneer het normaal gesloten is), kunnen we het openbare park Cerro Santa Lucía betreden via de noordelijke ingang. Het is een kleine groene long midden in de binnenstad waar, alsof er een magische spreuk is uitgesproken, het stadslawaai bijna verdwijnt en je kunt genieten van de schoonheid van groen en zuurstof terwijl je verder praat. Pas op dat u niet te veel van uzelf eist, we kunnen het naar het grote terras brengen of doorgaan tot de top van de toren, dus enige conditie is vereist! Afhankelijk van het observatiepunt kunnen we een deel van onze stad van dichtbij bewonderen. Vanaf hier is er geen volledig gezichtspunt, maar dat is precies het punt waarop we onze eigen bezienswaardigheid moeten vinden in deze "kleine jungle" die we hebben gecreëerd ter vermaak van bezoekers en de lokale bevolking. Houd rekening met de oneffen paden in het terrein, je loopt immers op een rots. Bezoekers kunnen foto's maken, uitkijkpunten bekijken en inzichten delen over historische en huidige activiteiten in de stad.

Door het getoeter van auto's en het geluid van onopvallende gesprekken bereiken we het Constitution Square, ten noorden van de Civic Box en The City, het is het hart van het openbaar bestuur van ons land: Palacio de la Moneda, Palacio de Gobierno. Gebouwd als munthuis en ingehuldigd in 1804, enkele jaren voordat de Chileense kolonie haar emancipatieproces begon om een eigen natie te worden. Gebouwd met een mix van technieken was het een echte handwerkschool onder leiding van de Romeinse architect Joaquín Toesca, die in 1780 in het koloniale Santiago aankwam met de missie om deze bouwtaak te voltooien. Hij zag het nooit voltooid worden. Een aantal presidentiële beelden omringen het plein en voegen elk een stukje toe aan een hoofdstuk uit onze regeringsgeschiedenis. De staatsgreep van 1973 vond hier plaats en de herinnering eraan, samen met andere historische tekenen, zet de toon voor inzicht in mensenrechten, burgerplicht en onze hoop en verwachtingen voor de toekomst.

In de voormalige vestiging van de krant "El Mercurio" bevindt zich een commerciële galerij die in 2012 werd ingehuldigd en de ondernemende kant van Santiago herbergt. Ook een leuke stop voor de badkamer en een klassiek verhaal over de bouw, architectuur en het sociale leven voorafgaand aan het republikeinse leven en de geschiedenis van de conservatieve familie Larraín en Edwards, nog steeds relevant voor het openbare en privéleven van het land. Het is een geschikte toiletstop en misschien om wat koffie te drinken.

Voordat in een ruime ruimte die wordt gedomineerd door platte waterfonteinen en het standbeeld van president Manuel Montt en Antonio Varas de indrukwekkende massa van het Hooggerechtshof ligt, onbeweeglijk en controversieel, zullen we meestal een eenzame (of niet zo eenzame) demonstrant aantreffen op zijn poorten, wat bewijst dat gerechtigheid, hoe blind ook, zelden ‘rechtvaardig’ voelt voor alle betrokken partijen. En ervoor, waar in een andere tijd een tempel werd aanbeden en tragedies leed, behoudt momenteel een andere republikeinse instelling haar faciliteiten en is niet vrijgesteld van controverse: het is het voormalige Nationale Congres, gesloten na de cup d'état in 1973. Tegenwoordig relevante bijeenkomst vindt plaats op deze locatie waar wij, ondanks dat het een openbare plaats is, niet altijd toegang krijgen. De gids zal inzichten delen over de samenstelling van onze republiek, de drie machten van de staat en onze huidige publieke aangelegenheden onder hun visie. Het is niet de bedoeling om hier iemand van iets te overtuigen, maar om nuttige informatie te delen voor persoonlijke analyse.

Midden 18e tot 19e eeuw was de bouwperiode en na bijna zeshonderd Chileense pesos uit die tijd (veel meer dan vandaag kan ik je verzekeren) was er een eerste versie van het huidige gebouw, maar niet de eerste tempel (althans er waren er eerder twee, met een geheel ander ontwerp en structuur), de huidige heeft sinds de inwijding ervan tot vóór de Eerste Wereldoorlog wijziging na wijziging ondergaan. Met diensten tijdens de week en in het weekend is de kans het grootst dat u rond de middag op bezoek komt. We kunnen binnen foto's maken (tenzij op bepaalde plekken het tegendeel wordt aangegeven), maar houd uw stem zacht en schakel de flitser van uw camera's uit. Uiteraard mogen we niet eten of drinken. Er zijn veel symbolen aanwezig in het Huis van God: vriendelijkheid, martelaarschap, patriottisme en andere concepten worden tentoongesteld voor observatie en meditatie. De "Capilla del Santísimo Sacramento" en de "Parroquia el Sagrario" vormen een belangrijk en gevoelig onderdeel van het religieuze complex.

Op 12 februari 1541 werd het hoofdplein opgericht en het gouverneurshuis, Pedro de Valdivia, vond plaats aan de noordwestkant... of dat is tenminste de versie die we kennen. Ongeacht de nieuwe perspectieven op de ware oorsprong van de stad, is men het er algemeen over eens dat het begin van Santiago (en het Chileense burgerleven) verbonden is met de oprichting van dit plein: leeg, regelmatig en open voor manoeuvreren van alle logistiek die verband houdt met de vestiging van een Spaanse kolonie: paarden, wapens, karren en fort, aanvankelijk hier of dichtbij gelegen, daarna de kerk, het kantoor van de onderkoning, de galg, veerodeo, gevangenis en gemeenteraad, religieuze evenementen en steekspelen in de koloniale tijd, vroeg openbaar centrum van De nieuw geboren republiek aan het begin van de 19e eeuw is de afgelopen tien jaar een plaats van vermaak, handel en traditie geworden. Toch is er, gelegen in het hart van Santiago, altijd wel iets interessants aan de hand. Laten we ons het voorstellen, bewonderen en verder gaan.

Als we langs de straat "Mosqueto" lopen, een blok verwijderd van het startpunt van de tour, komen we bij "Barrio Lastarria", waar we de meest interessante formele en informele culturele plek zullen vinden die Santiago te bieden heeft: Tussen bars en koffiehuizen, straatverkopers en artiesten kun je soms verdwalen als je niet goed in de gaten houdt waar je vandaan kwam. Het is in ieder geval een kleurrijke en luidruchtige ervaring waar je altijd alleen van kunt genieten, na afloop van de tour of op een ander moment.