De catacomben van de heiligen Marcellino en Pietro liggen bij de derde mijl van de oude via Labicana, nu via Casilina.

In de oudheid werd een toponiem ad duas lauros (“bij de twee lauweren”) genoemd, wat duidde op een uitgestrekt bezit van de keizer naast het gebied van de begraafplaats. De laurieren waren namelijk van oudsher struiken die bij de ingang van keizerlijke landen werden geplaatst.

Op deze plek, waar sinds de 2e eeuw de necropolis van de Equites Singulares Augusti, de wachters te paard van de keizer, bestond, werd in de tweede helft van de 3e eeuw de christelijke catacombe geïnstalleerd, waarin de lichamen van talrijke martelaren van de vervolging van Diocletianus lagen: allereerst die van de heiligen Marcellino en Pietro, die de naam aan de catacombe hebben gegeven.

De catacombe bewaart een enorm patrimonium aan schilderingen uit de derde en vierde eeuw, deels recent gerestaureerd met lasertechnologie. In de Constantijnse tijd werd het monumentale complex boven de grond van de catacombe gebouwd, bestaande uit een grote basiliek in de vorm van een Romeins circus (de zogenaamde “circiforme”) verbonden met een mausoleum, waarschijnlijk gebouwd door Constantijn voor zichzelf, maar later bestemd voor de begrafenis van zijn moeder, Augusta Elena.

De overblijfselen van St. Helen werden bewaard in een grote sarcofaag van rood porfier, die vandaag de dag wordt tentoongesteld in de Vaticaanse Musea.