We zullen zien hoe een speciale bemanning van mijnwerkers-expert in explosieven en rotsklimmen werd samengesteld. Ze werkten in ploegendiensten, dag en nacht, om de opgravingen in recordtijd te voltooien. Ondanks het feit dat veiligheidsmaatregelen praktisch werden genegeerd om het werk te versnellen, werden er tijdens de bouwfase geen slachtoffers gemeld. Omdat de tunnel geen hoeken of loopgraven had, was de gebruikelijke techniek voor het boren van dynamiet onmogelijk (de bemanning gebruikte die hoeken en loopgraven als beschutting terwijl ze ladingen op slechts een paar meter afstand opblazen). In plaats daarvan werden op regelmatige afstanden kleine holten uitgegraven om de arbeiders dekking te laten bieden na het ontsteken van explosieven. Ze zijn nog steeds zichtbaar in de rondleiding. De arbeiders begonnen de bovenste galerij, 37 meter (121 ft) boven zeeniveau, te boren met dynamiet en mechanische boren (veel mijnen gebruikten destijds meestal houwelen) totdat ze de zee bereikten. Ze hingen vervolgens aan touwen en begonnen de onderste tunnel vanaf de rotswand te boren, 16 meter (52 ft) boven zeeniveau, in de tegenovergestelde richting onder de bovenste galerij. Op deze manier konden ze de verwijderde rotsen direct in zee dumpen. Uiteindelijk werden de reservoirs uitgegraven door gaten in het basaltgesteente te maken, beginnend bij de bodem van de holtes en omhoog. Dit vergemakkelijkte opnieuw het verwijderen van puin, hoewel deze procedure erg gevaarlijk was. Elk opslagreservoir had een diameter van 4 tot 8 meter (13 tot 26 ft) en een hoogte van 20 meter (66 ft). Ventilatiegaten werden geopend aan de zijkant van de galerijen. Mechanische ijzeren luiken werden geïnstalleerd, samen met de elektrische spoorweg in de bovenste tunnel. De trein bracht het erts naar de laadluiken van de reservoirs, terwijl in de onderste tunnel de losluiken het erts naar de transportband voerden die naar de schepen leidde. De riem was bedekt met een stalen omhulsel om te voorkomen dat de wind zinkoxide poeder wegblaast. Het was uitbreidbaar en ingetrokken nadat een lading in het ruim van het schip was afgeleverd. De hoofdtransportband was uitgerust met een innovatief beweegbaar uitlijningssysteem, ontworpen om het risico te verminderen dat de riem onder de druk van het vallende erts door de aangedreven wielen ontsnapt. De hoofdriem gooide het erts op de iets lagere, uitstrekbare transportband, die 15 meter kon uitsteken en het ertspoeder in een verticale as naar het ruim van een afgemeerd schip geleid. De bouw duurde slechts twee jaar en eindigde in 1924, een opmerkelijk korte periode voor een werk van die omvang. De uiteinden van de tunnels met uitzicht op zee waren versierd met betonnen torens en decoratieve naamplaatjes. Ze waren niet nodig voor de operatie, maar werden gevraagd om door de eigenaar van het bedrijf te worden gebouwd als een teken van prestige. De dochter van Vecelli, Flavia, werd eerder in 1924 geboren en de ingenieur noemde zijn beste baan met de naam van zijn dochter.

Je lokale gids wil de tour zo persoonlijk mogelijk maken. Hij zal u helpen met zijn expertise en interessante anekdotes voor u herinneren voordat hij u terugbrengt naar uw hotel.